Na een onrustig nachtje zijn we om half 8 opgestaan. Onrustig omdat ik om de een of andere reden altijd slecht slaap zo vlak voor de vakantie en omdat Kevin om half 2 ’s nachts zijn vriendin naar huis ging brengen en om kwart over 2 weer met haar thuis kwam omdat ze er bij haar ouders thuis niet meer in kwam. Roos is dus ergens vanmorgen op de fiets van Brian naar huis gegaan.
De afspraak is dat ik om 9 uur Tycha bij Kees breng dus staan wij om klokslag 9 uur bij Kees voor de deur. Daar is het wel heel erg stil, na een paar keer te hebben gebeld via de mooie scheepsbel en het terrein van voor naar achter en van achter naar voren doorlopen te hebben lijkt het er toch erg veel op dat er niemand thuis is. Wat nu? Is de afspraak toch mis begrepen? Is er wat gebeurd? Eerst maar weer terug naar huis en dan maar met de mobiel bellen waar Kees nu toch is, en waar het is mis gegaan. Om 10 uur krijg ik Kees eindelijk aan de lijn, hij had niet genoteerd dat ik om 9 uur zou komen en was dus gewoon aan de gang gegaan. Ja, hij gaat niet de hele dag zitten wachten totdat ik een keer de hond kom brengen. Dus toen maar weer terug naar Noordwijkerhout, voor de 2de keer deze dag. Daar Tycha afgeleverd nadat ze eerst nog een rondje bos gehad heeft. Aan de reactie van Tycha te merken vindt ze het helemaal niet vervelend om daar weer naar toe te moeten. Ze loopt ook zo weer de kennel in. Fijn dat is allemaal toch weer goed gekomen en nu snel weer terug naar huis.
Daar snel nog de laatste dingentjes inpakken en zo kunnen we om half 12 op weg naar Petit-fort-Phillipe. Volgens de TomTom moeten we daar om 10 over 3 aan komen, dat wordt uiteindelijk 10 voor 4 omdat er op de snelweg naar Gent een auto op zijn kant is gaan liggen en ze daarvoor de snelweg afgesloten hebben. Nee, zonder dollen het zal vast wel ernstiger zijn, maar goed het betekent dus wel dat wij om moeten rijden en dus enige vertraging oplopen.
De hotel kamer is klein maar wel met zee zicht, of eigenlijk strand zicht, ik schat dat de zee zo’n anderhalve kilometer verwijderd is van de boulevard. Mijn hemel wat een lap strand ligt hier voor! Dus snel wat spulletjes in de hotel kamer brengen en op naar het strand. Het is minstens een half uur lopen naar de branding, die halen we trouwens niet eens. Voordat we daar aan komen, zijn we al lang van richting veranderd richting de pier, want die wil ik toch ook nog wel aflopen. Uiteindelijk lopen we zo’n anderhalf uur gelopen en al die tijd hebben we het hotel in zicht.
Shendor loopt heerlijk los, nou ja….heerlijk, Los blijft hij nog dichterbij dan wanneer hij aan de lijn loopt. Maar goed hij trekt af en toe best wel een sprintje en loopt dan toch ook met een big smile op zijn bek. Zijn conditie is echt waardeloos maar dat kan ook niet anders.
Vanavond eten we in het hotel, ik mosselen en Ko forel en straks nog een keer in het donker naar het strand met Shendor. Bah wat een straf….
Vrijdag 29 augustus 2008
Vanmorgen voor 7 uur lopen we dus alweer op het strand, een heel strand van een kilometer of 5 lang en een kilometer of 1,5 breed helemaal voor ons zelf. Nou ja helemaal voor ons zelf, heel in verte loopt nog iemand zijn hond uit te laten maar verder is er niemand. Shendor is alweer iets actiever dan gisteren, hij begint eraan te wennen.
Hierna douchen en op weg naar Courseulles sur mer. Bij een benzine pomp halen we een paar croissants en een bekertje koffie, later nog een keer tanken en een rust pauze om Shendor er even uit te laten. En nu door via de Pont du Normandie. Van verre zie je hem al liggen en hij is echt wel indrukwekkend die brug. Om een uur of 2 zijn we bij het hotel in Courseulles en mogen we al in onze kamer. Wat spullen op de kamer leggen, en wat drinken op het terras van het hotel. Het weer is nog steeds niet echt denderend, grijs en een graad of 17.
Na het drankje op weg naar Colleville sur mer om het Amerikaans oorlogs graf te bezoeken. Dat wilde ik een keer gezien hebben, op deze begraafplaats is trouwens ook het begin van de film “Saving private Ryan” opgenomen. Toch wel indrukwekkend al die witte graven zo op een rij. Na hier even rond gelopen te hebben en wat foto’s te hebben gemaakt rijden we terug en gaan we nog even naar het strand gegaan bij Avranches. Hier ligt nog een drijvende haven van de Amerikanen uit de tweede wereld oorlog. Eigenlijk is het niet meer dan een lange rij roest na al die jaren maar wel mooi dat het nog bestaat. In deze streek leeft de landing van geallieerden nog echt en dat moet ook zo blijven.
Shendor is al weer drukker en vrolijker, wat vanmiddag op het strand wat nog een paar leuke foto’s van hem oplevert. Waar ik me toch wel een beetje zorgen om maak is zijn snelle en oppervlakkige ademhaling, ook in rust. Als we thuis zijn hem toch maar even na laten kijken.
Zo meteen gaan we nog wat eten en dan vanavond nog even met Shendor lopen. Daarna heb ik me voor genomen om in bad te gaan want dat hebben we hier dus. En dan morgen op weg naar de voorlopige eindbestemming Telgruc sur mer.
Zaterdag 30 augustus 2008
Vanmorgen wederom vroeg opgestaan, eerst met Shendor lopen en een paar boodschappen doen. Wat croissants en wat te drinken voor onderweg gehaald. Terug bij het hotel om de spullen op te halen dachten ze dat we al vertrokken waren en hebben ze het bedrag al van mijn creditkaart gehaald.
Anders dan andere dagen begint deze dag onbewolkt en zonnig. Zou dan eindelijk de voorspelling kloppen? Snel op weg naar Telgruc, we zijn het allebei best wel een beetje zat en spreken af om Le Mont Saint Michel links te laten liggen, of eigenlijk rechts. Na een paar korte stops, zijn we om even over half twee op de camping en kunnen we om 2 uur in de mobile home terecht. Zoals te verwachten is het niet echt groot, je wil hier echt niet met 6 personen in zitten. Kun je nog beter gaan kamperen. Maar met 2 personen is het best te doen, en we hebben een houten veranda. Daarbij is het weer prachtig, zon en hoge temperaturen. Eerst alle spullen uitladen en in ruimen, Ko en ik hebben nu allebei een eigen walk-in-closet. Hierna gaan we even snel wat boodschappen doen, voor de eerste behoeften. En daarna op de veranda met een jus-met in het zonnetje. Om een uur of 5 gaan we de camping verkennen en lopen we even naar het strand. Waarbij we bijna Shendor vermoorden omdat het toch wel erg warm is. Maar hij komt er weer goed door heen en ligt nu heerlijk op de bank te snurken.
Onze mobile home
Inmiddels is het buiten al wat afgekoeld en zitten we dus binnen. Vanavond lekker op tijd naar bed en morgen doen we ook nog rustig aan.
Zondag 31 augustus 2008
Iemand heeft eens tegen Ko de uitspraak gedaan, “oh, daar waar het meerdere keren per dag mooi weer is” en bedoelde daar Bretagne mee. Dat je niet voor het mooie weer naar Bretagne moet gaan dat wist ik wel. Maar toch hoop je een beetje dat het mooi weer wordt op de vakantie. En het mag best wel eens minder zijn of een keertje stormen, want dat heeft hier ook wel iets. Maar lekker droog en een beetje zonnig weer is toch wel favoriet. Helaas, heel even zijn we voor de gek gehouden toen we gisteren aankwamen hier in Telgruc. Stralend blauwe lucht en warm, heel warm. Tegen de avond betrok het al weer en zagen we de onweerswolken al aankomen. Dus in plaats van ’s avonds op de veranda, zitten we binnen. ’s Nachts krijgen we nog een zeer bijzondere ervaring mee, onweer. En wat voor onweer, mijn hemel, ik en ook Ko wisten niet eens dat zoiets bestond. Het is net alsof er iemand met een grote schijnwerper aan het knipperen is, de ene keer iets feller dan de andere keer. Maar wel de hele tijd door lichtflitsen. Het rare is dat het alleen maar flitsen zijn en geen gerommel. Alsof we zelf midden in de onweerswolk zitten. Soms is het zo verlicht dat het lijkt alsof het licht is, je kunt dan gewoon de overkant zien en de baai zien. Ook Shendor is er onrustig van en komt op een gegeven moment bij ons op de slaapkamer. Bij het onweren regent het ook, alsof de sluizen geopend zijn, het hoost naar beneden, waarbij ik toch wel even bang ben dat we met mobile home en al van de berg af spoelen. Het buitje duurt een uur of anderhalf. Wanneer hij voorbij is staan we nog op onze plaats en gaan we maar weer slapen.
Vanmorgen bij het opstaan is het weer eens een keer grijs buiten, maar (nog) wel droog. Eerst maar even rustig een bakkie thee drinken, daarna gaat Ko brood halen en dek ik de tafel. Na het ontbijt gaan we douchen en nadat we eenmaal ook nog koffie gedronken hebben gaan we maar wandelen. De bedoeling is om gewoon hier de omgeving een beetje te ontdekken. Ik heb vanmorgen bij het uitlaten van Shendor gezien dat achter de camping een onverhard pad loopt en ook nog een naar boven. Dus gaan we die kant maar op. Je loopt dus zo vanaf de camping tussen de landerijen en de bossen door en wij komen vanmorgen niemand tegen. Shendor loopt veel los. Zijn conditie verbetert snel, want zijn sprintjes worden steeds sneller en langer. Via land weggetjes en bospaden komen we uiteindelijk terecht bij baie Trez Bihan. Wat op zich best bijzonder is, want wanneer we willen kijken op de kaart waar we heen gaan, blijkt dat ik de verkeerde kaart in mijn rugzak gestopt heb. Baie Trez Bihan is een strandje omgeven door steile rotswanden waar je via een steile trap naar beneden kunt komen. Het is eb dus het strand is weer reuze breed. Terwijl we zo over het strand lopen wordt het voor de eerste keer vandaag mooi weer. Een strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Bij de rotsen op het strand zijn kleine getijden poelen waarin allemaal visjes zwemmen. Op de rotsen zitten bergen mosselen. Nu weet ik dus wat al die fransen toch steeds op dat strand doen.
Op een rots op het strand in het zonnetje eten we onze chocolade croissants en rusten even voordat we de klim naar boven aanvangen. Via de gr 34 lopen we terug naar het strand van Trez Bellec en vandaar weer terug naar het huisje. Op de terug weg wordt het voor de tweede keer vandaag mooi weer. Wanneer we eenmaal goed en wel terug zijn bij onze vakantie woning is dat mooie weer voorbij en nu op het moment dat ik dit schrijf regent het weer.
Maandag 1 september 2008
De dag begint mooi, zon, blauwe lucht, dus direct na het ontbijt douchen en op weg. Deze keer de andere kant op. Eerst over het strand van Trez Bellec, een kleine anderhalve kilometer lang en een 800 meter breed. Veel strand dus weer. Daarna via pointe du Bellec naar een piep klein strandje bij Pen ar Roz. Daar eten we onze chocolade croissants (Ja, alweer) en een Bretonse koek die zelfs Shendor te droog vindt. Hierna via een doorsteek tussen de landerijen door weer terug naar camping. Uiteindelijk zijn we weer 3 uur op pad geweest. Het waait behoorlijk en het windje is ook best wel een koud windje. Zolang je loopt gaat het goed en is het zelfs warm, maar zodra je stilstaat, is het best wel fris.
‘s Middags doen we boodschappen in Crozon bij een hele grote supermarkt waar ze echt van alles verkopen, tot plasma tv’s aan toe. Ook heel veel groot verpakkingen. Zo zijn wij op zoek naar wc papier en in eerste instantie is het enige wat we kunnen vinden een verpakking met ongeveer 50 rollen. Dat is ook voor ons een beetje te veel. Gelukkig zien we later ook een verpakking met 6 rollen.
Vanavond eten we brood met een salade en nu terwijl ik dit typ, hoe kan het ook anders, regent het weer eens. Ik heb zo het vermoeden dat we niet nog een keer een zomervakantie in Bretagne gaan vieren.
Dinsdag 2 september 2008
Na een avond en een nacht regen hoop je dat het ’s morgens toch een keer droog wordt, helemaal als je er ’s nachts uit bent geweest omdat Shendor hoge nood had. Ko is om een uur of 2 met hem naar buiten geweest en ik om half 7 beiden keren waren we net op tijd. Nog een geluk dat hij het aangaf door te piepen.
Maar goed ook de ochtend is een natte bedoening zodat we maar een beetje rustig aan doen, laat ontbijten en een spelletje rummikub spelen. De depressiviteit begint al op te spelen en we beginnen ons af te vragen of het deze vakantie nog wel droog gaat worden. Tegen de middag besluiten we om toch gewoon maar hier een buurt een ommetje te maken. Zouden we nat regenen dan kunnen we hier weer droge kleren aan trekken en zijn we er toch even uit geweest. Dus de chocolade croissants in een rugzak geladen, de regenjassen er in gepropt,2 flesjes drinken mee en op pad. Deze keer met de juiste kaart in de rugzak. Onder het lopen gaat zowaar de zon schijnen waardoor we besluiten om toch maar verder te lopen dan in eerste instantie de bedoeling is. Uiteindelijk komen we terecht op pointe du Guern en krijg ik spijt dat ik mijn camera niet heb meegenomen. Het weer is prima opgeknapt met blauwe luchten en veel zon en het uitzicht is weer grandioos. Dit is Bretagne zoals het zijn moet. Blauwe zee, hoge rotsen, brede stranden, kleine strandjes, heide, bos, varens alle ingrediënten zijn er. Zoveel moois en dan geen camera om dit alles vast te leggen. Gelukkig heeft Ko de kleine Kodak camera zodat we nog wat op de plaat kunnen zetten. Via de gr 34 lopen we terug naar de camping. Onderweg komen we nog een zonderling tegen welke op een uitstekende punt staat en met een verrekijker de boel in de gaten houd. Na allerlei speculaties wat die man daar toch doet, komen we uiteindelijk tot de conclusie dat het waarschijnlijk een soort boswachter is. Na 3 en half uur wandelen zijn we weer terug op de camping.
Wanneer je trouwens echt rust zoekt ga dan direct na het hoogseizoen op een camping in Bretagne zitten. We zitten op een camping met 200 plaatsen, het is denk ik wel een mooie camping. Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet, want ik heb in mijn leven nog nooit eerder op een camping gezeten. Maar volgens mij zijn er hier mooie ruime en afgeschermde plekken. Op de camping staan ook een aantal mobilhomes. ook deze plekken zijn ruim en je hebt echt een stuk privé. Nu over de rust, ik denk dat er nog hooguit 10 andere bewoners zijn. En misschien is dat al ruim geteld. Volgens mij staan er nog 3 tenten en zijn er nog een paar andere mobilehomes bezet. De eigenaar is zo slim geweest om ons allemaal ver uit elkaar te zetten zodat je het gevoel hebt de enige bewoner van de camping te zijn.
Ook met wandelen is het erg rustig. Neem vandaag, we zijn 3,5 uur weggeweest en we zijn eerlijk waar een echtpaar met een hond tegengekomen, eigenlijk niet eens tegengekomen want voordat we bij ze waren, zijn zij al een ander pad ingeslagen, we zijn de “boswachter” tegen gekomen en vlak bij de camping iemand in een graskanten maai machine. En dat was het, in 3,5 uur, moet je in Nederland eens proberen.
Vanavond eten we rijst, zalm met botersaus en worteltjes met doperwten, en krijgt Shendor de overgebleven rijst. En nu terwijl ik dit typ is het voor de eerste keer deze week droog!
Woensdag 3 september 2008
Vanmorgen bij het opstaan is het alweer droog, hoera! We ontbijten, douchen en drinken een bakkie koffie op het terras en gaan daarna met gevulde rugzakken op pad. Deze keer rijden we met de auto naar Pointe Pen Hir om daar eerst te wandelen en daarna willen we naar Camaret sur Mer, of Kameled in het Bretons, om daar rond te kijken en onze eerste crêperie te gaan bezoeken. Wanneer we bij Pointe Pen Hir aankomen is het daar toeristisch druk. Schreef ik gisteren nog over hoe rustig Bretagne wel is, nu dat is hier wel even anders. Wat een mensen massa, en waar komen ze allemaal vandaan? Het zijn wel voornamelijk Fransen. Door de drukte is de pointe al gelijk niet zo mooi meer, overal waar je kijkt lopen mensen, en ook echt van die mensen die: de auto parkeren, het hele kleine stukje naar de punt lopen, een paar foto’s maken van het uitzicht en zo, en vooral ook van zichzelf samen met het uitzicht, en dan zo snel mogelijk weer terug naar de auto.
Wij bedenken om hier een ronde te lopen maar nog maar net op weg, heb ik er eigenlijk al geen zin meer in. Hier lopen te veel mensen. Dus besluiten we om even rond te kijken en daarna een andere plek op te zoeken. Terwijl ik boven op de punt sta zie ik beneden een mooi strand liggen en we besluiten om daar straks heen te gaan. Uiteindelijk zijn we met het rondlopen en fotograferen toch nog een uur kwijt daar bij Pen Hir.
De volgende stop is Anse de Pen Hir en Porz Naye. Anse is een wederom breed strand, Porz is een kleine baai, welke in de beschutting ligt. Daar wil ik eigenlijk wel mijn brood opeten maar we kunnen met geen mogelijkheid beneden komen dus gaan we maar naar het brede strand. Ook hier is het redelijk druk, veel wandelaars vooral. We vinden een redelijk rustig plekje op het strand tussen de rotsen en eten daar onze ….ja ja chocolade croissants op en het stokbroodje camembert. Ondertussen zit ik met mijn blote voeten in een plas zeewater in de hoop dat daar mijn eczeem beter van wordt. Want ja een week voor de vakantie of zo krijg ik dus hevige eczeem aan mijn voeten en handen, waar ik wel een smeerseltje voor heb maar dat helpt niet echt.
Hierna vertrekken we dus naar Camaret sur mer en hebben daar al snel een Crêperie gevonden. Ko neemt een Crêpe met amandelen en ik neem er een met banaan en karamelsaus. Ze smaken heerlijk. Hierna gaan we weer terug naar de camping, eerst even Shendor terug brengen en daarna boodschappen doen voor vanavond en morgen. Bij het winkelcentrum zien we dat ze ook verse pizza’s verkopen. Dus we besluiten om vanavond maar pizza te eten, wel zo makkelijk en lekker.
Alle plaatsnamen hier hebben ook Bretonse namen zo heet Telgruc sur Mer, Terrug. Iedere keer als ik het plaatsnaam bord zie dan denk ik dat er staat terug, en dat we dus terug moeten, niet zo heel vreemd toch?
Zondag, 7 september 2008
Zoals te zien ontbreken er 3 dagen in verslag. Hoe dat komt? Nou de lust tot schrijven was ik even kwijt. Hoe dat kan? Ach ja, je boekt een vakantie in Bretagne, kijkt daar een maand of 8 reikhalzend naar uit, je kan bijna niet wachten tot het zover is, en bedenkt al 10 tallen keren hoe het zijn zal. En dan is het zover en zit je in Bretagne. En dan…dan regent het, en nee, niet een beetje regenen, maar het lijkt als of alle sluizen die er zijn geopend zijn. En niet eventjes, nee, bijna 3 dagen lang. Op de nacht van Woensdag op donderdag heeft het vreselijk gestormd en heel hard geregend, een nacht met weinig slaap dus. Zo’n mobile home heeft namelijk maar een dun dakje en als het dan regent dan hoor je dat heel goed. Daarnaast stormde het zoals je maar weinig mee maakt, maar voor hier normaal is. Dus wederom hoop je, terwijl je in je bed ligt dat de mobile home blijft staan waar die staat.
Donderdag hebben we dus overdag eerst de bui maar weer afgewacht en toen het eindelijk beter werd zijn we langs de oever van een rivier gaan wandelen. Op de kaart ziet de route er aantrekkelijk uit, en loopt veel door bos. Op de heenweg hiernaar toe hebben we het gebied al gezien en het lijkt erg mooi. Het voordeel is dat we daar niet zoveel last van de wind zullen hebben en als het gaat regenen lopen we ook wat meer beschut, van uitzichten genieten gaat vandaag toch niet lukken. Zo gezegd zo gedaan. Alleen is het in werkelijkheid net iets anders als op een kaart. We lopen niet echt langs de oever maar ongeveer een meter of 30 daarboven, daarnaast lopen we echt in het bos en zien we rivier nagenoeg niet. Verder is er erg veel water gevallen wat de bospaden er niet beter op maakt en staan we geregeld tot onze enkels in de bagger. Halverwege komen we een groep franse mannen tegen van ik schat een jaar of 50. Ze vragen ons waar we heen gaan, en als blijkt dat we het pad onder de brug door willen nemen krijgen we te horen dat het pad daar geblokkeerd is, maar dat we wel goed door het bos kunnen. We bedanken voor de tip en lopen verder. Inderdaad de mannen hebben gelijk, het pad is geblokkeerd en we kunnen er niet door. We besluiten om een stukje terug te lopen en vandaar het bospad naar boven te nemen. Op de kaart lijkt al dat het pad ophoudt maar we hopen dat het wel goed komt. Na een tijd blijkt inderdaad dat het pad, of eigenlijk is het geen pad maar een kapot gereden bosweg, met bandensporen zo diep als je maar bedenken kunt, ophoudt. Nog even lopen we een stukje door het bos in de veronderstelling dat het pad zo doorloopt, maar al snel blijkt dat dit niet het geval is. Wat nu? Terug hebben we allebei geen zin is, verder is ook niet echt een optie. We horen wel steeds auto’s rijden dus er moet een weg in de buurt zijn. We besluiten een stukje omhoog te lopen en eindigen zo aan een gemaaid graanveld. Volgens de kaart hoeven we dit veld maar te volgen en komen we dan uit bij een onverharde weg en kunnen dan zo terug bij de auto komen. Ik hoop maar 1 ding dat de kaart klopt en we niet langs de doorgaande weg hoeven te gaan lopen. Van de week kwamen we namelijk een paar wandelaars tegen die langs zo’n weg liepen, en ik heb ze toen voor dom verklaard omdat het in een gebied als dit echt niet nodig is om langs een drukke doorgaande weg te gaan lopen. Er zijn zoveel alternatieven. En nu zou het ons bijna zelf gebeuren, en ik wil toch niet ook voor dom uitgemaakt worden. Maar het valt mee, we komen inderdaad uit bij een onverharde weg en lopen zo rechtstreeks naar de auto. De hele weg heeft het gemiezerd en heeft de zon wat zwakjes geschenen. Zodra we in de auto stappen begint het harder te regenen en dit blijft ook voorlopig weer zo.
Donderdagnacht en vrijdagochtend regent het weer of eigenlijk nog steeds, de hele Atlantische oceaan wordt leeggezogen en boven onze camping uitgestort. Omdat we niet de hele dag op de camping door willen brengen rijden we naar Douarnenez, Shendor laten we thuis, dat kan hij wel een dagje hebben. De weg naar Douarnenez regent het, in Douanenez regent het ook en nog steeds niet een klein beetje ook. We besluiten daar naar de supermarkt de rijden en alvast de boodschappen te doen. Op het parkeerterrein van de supermarkt aangekomen stort het ( is die oceaan nu nog steeds niet leeg?). We blijven zitten want 1 tel buiten deur betekent dat je doorweekt bent. Na een minuut of 15 waarin het niet zachter is gaan regenen besluiten we maar naar huis te rijden en daar boodschappen te doen want het ziet er niet naar uit dat het zachter gaat regenen. Na eerst een keer of 4 verkeerd te rijden vinden we eindelijk de juiste weg (waarom neem ik toch de tomtom niet mee? Nee, ik denk met een wandelkaart de weg naar huis met de auto te kunnen vinden!) Uiteindelijk is het vrijdag toch nog heel even droog geweest. Vrijdagavond, en nacht stort het. Zaterdag ochtend als ik opsta is het prachtig blauw en ook terwijl ik Shendor uitlaat. Opgelucht haal ik adem, de regen is voorbij. Voordat we gegeten en gedoucht hebben is het blauwe al weer lang vertrokken en stort het wederom. We overwegen serieus om naar huis te gaan. Dit is niet wat we bedacht hebben. Het is zo mooi hier maar we zien er niets van. Het regent en daardoor is het bewolkt en verdwijnt al het moois achter de wolken. Aan het einde van de middag wordt het toch nog droog en verschijnt er een flauw zonnetje, we besluiten naar L’aber te rijden en daar een stukje te wandelen, om daarna naar de supermarkt te rijden en een paar boxen voor mijn laptop te kopen en een paar dvd’s te halen. Dan hebben we iets te doen als het vanavond weer gaat regenen. De L’aber is ook weer erg mooi en het is heerlijk om even uit te waaien in duinen en op een wederom gigantisch strand. Net op tijd zitten we weer in de auto want de eerste spetters vallen alweer.
Nu valt het in Frankrijk niet mee om een paar boxjes voor een laptop te kopen. De supermarkt die alles verkoopt, verkoopt dit nu net niet. En ook geen dvd’s trouwens. Dus gaan we Crozon door, en Morgat, op zoek naar een audio winkel. En dat valt niet mee. Volgens mij houden die fransen niet zo van audio. Net zoals er nergens dvd’s te vinden zijn. Uiteindelijk toen we de moed al bijna hadden opgegeven en weer onderweg naar huis waren zien we een audio winkel. Het is een hele nieuwe winkel, en ze hebben welgeteld 1 paar boxjes, weinig keus dus. Toch maar gekocht, of eigenlijk heb ik ze van Ko gekregen, alvast voor mijn verjaardag. Hierna in Terrug nog een paar dvd’s gevonden (we hadden helemaal niet zo ver weg gehoeven, want vandaag bleek ook nog dat ze hier ook een audio zaak hebben). Op zaterdagavond kijken we dus film, Hairspray wel te verstaan.
Vanmorgen is het bij het opstaan wederom blauw, en schijnt er een zwak zonnetje, maar gezien de eerdere ervaringen durf ik nog niet blij te zijn. Omdat het er wel goed uitziet en ik wel weer toe ben aan een flinke wandeling besluiten we het erop te wagen vandaag. Cap de la Chèvre staat op het programma. Mocht het weer omslaan dan gaan we ons als echte toeristen gedragen en springen we daar even uit de auto om foto’s te maken en gaan we wel ergens anders heen. In het ergste geval wandelen we niet. Aangekomen bij de Cap is het nog steeds droog, en blauw en schijnt de zon volop. We besluiten om linksom een rondje te lopen. Dan lopen we het eerst stuk in de luwte en met de wind in de rug, mocht het weer veranderen dan kunnen we het rondje op verschillende plaatsen afbreken en terug naar de auto. Boven verwachting blijft het weer goed, de zon schijnt er lustig op los, de temperatuur is perfect, af en toe zelfs echt warm en de omgeving is prachtig, geweldig, machtig. Diverse superlatieven komen er in me op om de omgeving te beschrijven maar niet een is goed genoeg om deze omgeving te beschrijven. Na de eerste keer Bretagne een jaar of 15 geleden schreef ik het al, na iedere bocht is het weer anders, nog mooier. De zee is zo blauw!! De kleuren van de heide en andere planten, de bomen. Echt een hele bijzondere omgeving. Dit is Bretagne zoals ik het in mijn hoofd had. Zon, prachtige vergezichten, blauwe zeeën en blauwe luchten. We stoppen op een mooie plek om wat te eten en Shendor wat water te laten drinken. Hier kun je de rest van de dag wel blijven zitten. Dit is pas echt genieten. We ronden de Cap door binnen door te steken, en komen langs de meest schattige cottages die ik ooit gezien heb. Dat is niet zo moeilijk want zoveel heb ik er nog niet gezien. Maar ze zijn echt heel leuk. Dan komen we aan de andere kant van de Cap de la Chèvre. Hier waait het meer maar de zon schijnt nog steeds. Deze kant is zo anders dan de andere kant, veel ruwer en ruiger maar ook weer prachtig. Bijna aan het eind stoppen we nog een keer. Geven Shendor water en eten ons stokbroodje camembert, Frankrijk hè! Hierna gaan we terug naar de auto en naar huis. Nadat we gegeten hebben lopen we nog een rondje door het bos boven de camping en genieten van het uitzicht terwijl het al begint te schemeren. Dit is de eerste keer deze vakantie dat we dit kunnen doen en we hopen heel hard dat het niet de laatste keer is.
Dinsdag 9 september 2008
Gisteren was weer een mooie dag. Bij het opstaan was het zonnig en blauw, dus heb ik eerst maar een paar T-shirts uitgewassen en aan het was rek te drogen gehangen. Na het ontbijt gaan we met gevulde rugzakken op pad naar Morgat. Morgat is een gezellig plaatsje hier vlakbij, het heeft een heel breed strand, en in tegenstelling tot de meeste andere plaatsen hier, een soort van boulevard. Gezien de ligging en het aanzien van Morgat zou het ook zo maar een plaatsje aan het meer van Genève kunnen zijn.
We parkeren de auto bij de haven en gaan op zoek naar de sentier cotier. Of te wel het kustpad. Het duurt even voordat we dat gevonden hebben maar samen met andere wandelaars welke ook naar dit pad op zoek zijn vinden we het toch. Het pad begint redelijk makkelijk en de uitzichten zijn net zoals het weer, wederom prachtig. Na een tijdje wordt het pad wel steeds smaller, en gaat het steeds steiler naar beneden en daarna, hoe kan het ook anders, ook weer steiler omhoog. Op een gegeven moment komen we een gezin met 2 kleine kinderen tegen, precies daar waar aan de ene kant de steile kliffen liggen en daar waar het pad, tussen de rotsen door op zijn steilst is. Zij liever dan ik, lijkt me een riskante onderneming met 2 van die kleintjes. Ook Shendor vindt het af en toe niet echt leuk meer, hij is blijkbaar zijn avontuur in Zwitserland nog steeds niet vergeten, en neemt steeds de route welke het meest tegen de bergkant geplakt ligt. Aangezien hij met een touw aan mij vast zit, we lijken net echte bergbeklimmers, moet ik hem volgen, anders loopt het touw steeds vast achter rotspunten of andere obstakels. Naar beneden toe wacht hij steeds keurig op het commando “wacht”, zodat ik niet achter hem aan naar beneden gesleurd wordt. Na weer een hele steile klim naar boven, wacht ons direct daarna weer een steile afdaling, deze is zo steil en ligt zo dicht naast de kliffen dat ze er voor de veiligheid een hek naast gezet hebben en de afdaling van treden voorzien hebben. Gelukkig maar, alhoewel al die treden naar beneden ga je toch ook wel voelen. En zo gaat het de hele tijd maar door, steil omhoog en ben je dan eindelijk boven, dan mag je weer naar beneden. Na even gerust te hebben, komen we in een ander gebied terecht. Hier lopen we verder van de kliffen vandaan en is het vlakker. Omdat we de kaart verkeerd lezen gaan we niet bij een pad terug naar het binnenland maar via een riviertje. Heel slim! Ook dit gaat weer bijna 90 graden omhoog en het is niet eens een echt pad. Ik loop voorop met Shendor en ga hierdoor met mijn voet ergens staan waar die plek niet geschikt voor is. Gevolg de bagger loopt via mijn enkel mijn schoen in. Doordat we verkeerd op de kaart gekeken hebben lopen we natuurlijk verkeerd, want we zijn heel ergens anders als dat we denken dat we zijn en hierdoor loopt het pad dat we volgen op een gegeven moment weer op niets uit. Nog een keer op de kaart kijken leert ons waar het fout is gegaan, en na een stukje terug te lopen zitten we weer op de juiste route. Het binnenland van Bretagne lijkt, zeker als het zulk stralend mooi weer is, Spaans aan te doen. De vegetatie is afgestemd op warme gebieden, en met dit weer is het ook echt warm hier.
Op een gegeven moment schuifelt er een gigant van een rups over de weg, juist op het moment dat ik een foto van het beest wil maken, gaat Shendor er met zijn platvoeten bovenop staan. Maar het beest is zo groot dat het deze “aanval” overleeft. Dus opnieuw zit ik klaar voor het maken van het toch wel iets verwarde dier, je ziet hem gewoon denken “wat is me nu zojuist overkomen?”. Nu bij de tweede poging nadert er een auto en ik weet zeker dat het beest deze “aanval” niet gaat overleven, dus schuif ik hem, of haar, dat heb ik niet gecontroleerd, en ik zou trouwens niet weten hoe, met de punt van mijn schoen aan de kant van de weg. En denk dan maar niet dat het beest dankbaar is, dat je zijn leven hebt gered, helemaal niet, hoe klein hij ook is, gebrek aan grootheidswaanzin heeft hij niet en hij gaat fier in de “aanvalshouding” Naar wat? Naar wie? Volgens mij heeft hij zelf geen flauw idee, maar het ziet er wel grappig uit. Shendor vindt het hele gedoe maar niets en is in het hoge gras gaan liggen.
Na een tijd, zijn we wederom de weg kwijt, dit komt doordat een aantal paden niet zijn aangegeven op de kaart. We komen een fransman met zijn Belgische vriendin tegen en vragen aan hun de weg. De kant welke zij ons op wijzen lijkt ons de hele verkeerde kant, maar toch luisteren we braaf. Na een minuut of 5 zeg ik tegen Ko, volgens mij lopen we nu een rondje en komen we straks weer op de plek uit waar we weg kwijt waren. En ja hoor 5 min later zijn we weer waar we waren, lekker opgeschoten dus. Na nog een keer gekeken te hebben denken we het te weten en een kwartier later staan we op de plek waar de wandeling van vandaag begon.
Aangezien de auto lekker de hele dag al in de schaduw staat en er een fris windje waait, leggen we Shendor in de auto en gaan we zelf even een Crêpe eten in Morgat. Hierna nog een paar boodschappen halen en terug naar de camping.
Vanmorgen vroeg toen het net licht was, moest ik even naar wc, ik kijk naar buiten en verwonder mij erom dat het nog steeds helder lijkt, en er geen donkere wolken zijn. Zou het dan weer een mooie dag zijn?
Zodra ik mijn achterwerk op de pot plant, hoor ik tik…tik…tik, tik,tik,tik. Huh..? het regent! Ja dus, en de regen houdt weer de halve dag vol. Aangezien we toch al van plan waren om naar Brest te gaan, naar Océanopolis, vinden we het niet zo heel erg. Dus na de douche en het ontbijt is het vertrek naar Brest, deze keer met Tomtom. Na een klein uurtje arriveren we in Brest, het Océanopolis valt tegen. Te veel vissen in te kleine bakken, nee…dan zijn we dat in Nederland toch wel anders gewend. Even overwegen we Brest in te gaan, maar eigenlijk hebben we er allebei geen zin in. Dus rijden we terug naar Terrug, hehe. En vanmiddag heb ik alles nog een keer aan de binnenkant van mijn oogleden bekeken, en dat is ook best wel fijn.
Vrijdag 12 september 2008
Vandaag is de laatste dag van onze vakantie en ik moet nu dus nog 3 dagen schrijven, nou ja moet… ik mag nog 3 dagen schrijven. Of toch een beetje moet? Tja anders is het geen volledig reisverslag als je laatste dagen zo maar weg laat. Tis dan net een boek met een open eind, dat mag je er zelf bij verzinnen dat eind!
Dus hier dan toch maar de laatste 3 dagen. Te beginnen met de belangrijkste dag van het jaar, mijn geboortedag 10 september. De dag begint geweldig, grauw en grijs, maar nog wel droog. Na eerst een hele tijd in de mobile home rond te hangen besluiten we toch nog om een rondje te lopen. Gewoon hier in de omgeving. Het eerste plan is het strand, en bijna bij het strand aangekomen veranderen we van richting en gaan op weg naar de berg van Terrug, Menez Luz. Ondanks dat het bewolkt is, is het niet koud. Klam en vochtig zelfs en we zweten tijdens deze wandeling meer dan we tot nu op iedere andere wandeling gedaan hebben. Onderweg leer ik Shendor nog een beetje behendigheid en hij heeft er veel plezier in. De top van de Menez Luz halen we niet, we hebben er allebei geen zin in. En lopen dus via een andere route terug naar de camping. Onderweg bedenk ik dat ik toch nog wel naar een kledingwinkel wil, het is tenslotte mijn verjaardag en dat hebben we helemaal nog niet gedaan deze vakantie.
Dus snel omgekleed en opgedroogd in de mobile home en weer op weg naar de enige winkel die ik deze vakantie gezien heb. Daar zie ik wel een hele leuke jas en ook nog eens niet duur, dus moet er gepast worden. Maar die franse maten zijn dus niet geschikt voor Nederlandse dames zelfs maat 42!! is nog maten te klein voor mij. Dus blijft het bij een pet. De schoenenwinkel naast de kleding winkel is een goedkope uitgave van de schoenenreus. Hè maar dat is toch ook een hele goedkope winkel? Ja, dat klopt, dus kun je na gaan wat dit er voor een is. Een winkel vol met plastic schoenen, je voeten beginnen bij het zien van deze schoenen al spontaan te zweten. Dus snel een rondje door de winkel en weer naar buiten. Om deze teleurstelling te verwerken halen we maar weer een pizza bij Le Clerc.
Donderdag begint weer eens prachtig, heldere luchten en zon en met een bijzondere buurman. Er staat namelijk bij de mobilehome beneden ons een ezel in de tuin. Dus daar eerst maar even foto’s van gemaakt. Gisteren hebben we al besloten om deze dag met de auto op stap te gaan en ons als echte toeristen te gaan gedragen. Pointe des Espagnols is ons doel deze keer. Hier kunnen we mooi een rondje op rijden en af en toe uitstappen en foto’s maken. Op de pointe kijk je zo naar Brest, leuk om te zien verder niet echt bijzonder dus na een paar foto’s, ja je bent toerist of je bent het niet, weer terug in de auto en verder. Na een tijd komen we een plek tegen die wel mooi lijkt en gezien het aantal auto’s dat er staat zal dat ook wel zijn. Dus auto aan de kant, camera in de aanslag en uit de auto. Onderweg naar het moois worden we overvallen door een bui, en aangezien ik op internet gelezen heb dat mijn lens absoluut niet tegen water kan, raak ik lichtelijk in paniek. Snel mijn camera onder mijn fleecevest wegwerken en op een drafje naar een schuilgelegenheid welke verderop aanwezig is in de vorm van een soort bunker. Daar staan we samen met een paar franse toeristen de bui af te wachten. Zodra het droog is gaan we weer verder en loop ik een strandje op, me tegelijkertijd af vragend waar al die andere toeristen toch gebleven zijn? Op het strandje kan ik al een paar mooie foto’s schieten. Hierna lopen we weer een stukje door en komen er gelijk achter waar die andere toeristen nu gebleven zijn. Aan de andere kant van het strandje waar ik was is een nog kleiner strandje, dat strandje is niet zo bijzonder, maar wat er op of aan dat strandje gebeurd wel. Wanneer het vloed wordt moet de zee zich tussen 2 hoge rotsen door persen, wat een zeer spectaculair beeld geeft als het water meter hoog opspuit omdat het tegen onderliggende rotsen aanloopt en met veel kracht toch door die engte heel wil. Ik ben hier nu even een mega, super toerist en schiet denk ik wel 80 foto’s van al dat water. Met moeite ruk ik mezelf los van dit schouwspel en lopen we terug naar de auto, om onze toeristische ronde verder af te maken. Onderweg komen we de Fransman en zijn Belgische vriendin weer wandelend tegen, even overwegen we om te stoppen en ze de verkeerde kant op te wijzen, maar doen dat bij nader inzien toch maar niet. Via Le Fret rijden we naar de Menez Hom, het weer is helder dus nu moet het lukken om daar mooie omgeving foto’s te maken. De Menez Hom is de hoogste berg van Bretagne en schijnt een bij helder weer een geweldig uitzicht te hebben. Dat moet ook wel want overal waar je rijdt zie je hem weer opdoemen dus hoog is hij voor deze omgeving best wel. Daarnaast staan er geen bomen op de Menez Hom dus daar wordt je uitzicht dan ook niet door geblokkeerd. 15 jaar geleden heb ik ook al eens boven op de Menez Hom gestaan en toen stonden we midden in een laaghangende wolk dus een uitzicht van nul. Vandaag hoop ik dat we het beter treffen. Helaas onderweg er naar toe wordt het al iets grauwer en wanneer we eenmaal op de Hom staan is er nog wel uitzicht maar niet om foto’s van te maken het is te heiig. Omdat het ook nog eens behoorlijk waait en het zeer zeker geen warm windje is besluiten we om niet eens goed en wel uit te stappen maar door te rijden naar Châteaulin of Kastellin in het Bretons, want in Crozon staat ergens bij een rotonde een bord dat er in Kastellin een Mac Donalds zit en daar hebben we iedere keer als we dat bord zien (zo ongeveer dagelijks) trek in, dus op naar Kastellin. Nu moet je weten dat er tussen de rotonde waar dat bord staat en de plek waar de mac daadwerkelijk zit toch nog ongeveer 50 km zit. Dat zou je in Nederland moeten doen. Een bord neer zetten dat er een Mac of een ander restaurant aan komt en dan dat restaurant pas 50 km verder laten zijn! Ik denk dat als de Mac 50 km bij ons vandaan zou zitten wij nog maar heel weinig naar de Mac zouden gaan. Afijn de weg er naar toe was best wel om te doen en Kastellin een mooie plaats om door heen te rijden. Dan denk je dat je er bijna bent want je hebt al weer een bord zien staan (wij waren toen nog niet op de hoogte van de werkelijke afstand naar de Mac), en je bent Kastellin al weer door, blijkt dat er op het bord ook nog staat, en route Charhaix, euhh Charhaix is nog eens 50 km, het zal toch niet? Maar nee, weer een bord “nog 2 minuten naar de Mac” pfff, gelukkig. Eindelijk is de Mac bereikt, we halen ons menu binnen, zonder milkshake want die hadden ze niet meer. Huh een mac zonder milkshake, het moet toch niet gekker worden. In de auto eten we ons menu zonder milkshake op en gaan daarna weer op weg naar de camping. Eenmaal in de mobile home lukt het me wederom niet om mijn luiken open te houden en dus laat ik ze maar weer een paar uurtjes zakken.
Omdat we vandaag erg weinig bewogen hebben en het weer erg goed is, stel ik voor om ’s avonds nog een rondje over het strand te maken. En het is werkelijk heerlijk op het strand erg mooi licht van de ondergaande zon, een lekker briesje, gewoon even lekker uitwaaien en het strand van 800 m breed en 1,5 km lang moeten we delen met wel 5 andere mensen, hoe vreselijk….!
Vrijdag de laatste dag, en omdat het de laatste dag is hebben we gisteren besloten om vandaag nog 1 keer te gaan wandelen. Eerst naar Pointe du Guern en dan door naar Île de L’aber. Zo gezegd, zo gedaan we nemen grotendeels de makkelijke en dus landelijke route. Dat loopt vlakker en sneller, het kustpad is altijd smaller en gaat vaker steil omhoog en daarna ook weer steil omlaag. Halverwege staan we dan eindelijk oog in oog met een paar herten. Nou ja, oog in oog is ook weer wat overdreven. Wij zien hun staan en de herten zien of merken wel iets maar weten nog niet wat dus blijven lang genoeg staan om mijn fototoestel te pakken en een paar foto’s te maken. Na een tijdje lopen we maar door want de herten zijn niet van plan om zich te verplaatsen, dan zien ze ons en rennen de bosrand in. Na een uurtje zijn we bij pointe du Guern. Hier vandaan lopen we via het kustpad door om bij Île de L’aber onze lunch te nuttigen. Daar aangekomen vinden we een perfect plekje uit de wind en genieten daar van het uitzicht, de golven en de lunch met zoals het hoort in La France, een chocolade croissant en een stokbroodje camembert. Terug pakken we de hele weg binnen door en met anderhalf uur zijn we weer op de camping. Shendor laat het laatste stuk weten dat hij er echt genoeg van heeft, en ploft zodra wij stilstaan direct in het gras.
Bij de mobile home zitten we nog even in de zon, en gaan dan nog even met de auto naar Morgat, gewoon even kijken, om daarna in de supermarkt eten en drinken voor morgen te halen en daar nog even te tanken. De benzine is bij deze supermarkt ongeveer 13 cent goedkoper dan bij de reguliere benzine pompen. Het is er dan ook altijd druk. 4 pompen en bij alle pompen staat altijd, wanneer je ook komt een rij.
En nu is het avond, eigenlijk wilde we vanavond nog 1 keertje naar het strand, maar ja, hoe kan het eigenlijk ook anders, het regent weer eens. En dat terwijl het de hele dag mooi weer is geweest en de zon geschenen heeft en het uit de wind zelfs best wel warm was. We zijn zelfs weer verbrand en hebben toch nog een kleurtje opgelopen deze vakantie.
In totaal hebben we deze vakante 37 uur gewandeld, dat is een volledige werkweek, nu ik kan me in dit werk best wel in vinden! Omgerekend in kilometers hebben we dus grofweg 85 kilometer in de benen zitten. En dat laten die benen, die dat helemaal niet gewend zijn, nu ook best wel weten. Eigenlijk best wel triest als je nagaat dat een vierdaagse loper dit in 2 dagen loopt en wij doen er 2 weken over. Maar ja die hebben dan ook geen paden die recht omhoog gaan en daarna ook weer recht naar beneden, en die hoeven geen 700 foto’s te maken en 21 filmpjes te filmen en wij hebben dat wel gedaan.
Foto’s die allemaal bewerkt moeten worden, en straks thuis uitgezocht moeten worden om op internet gezet te kunnen worden met een mooie border er om heen. De meeste heb ik hier al bewerkt, straks thuis begint het grote uitzoeken, welke wel en welke niet? Zeker is dat we een heel aantal mooie foto’s hebben gemaakt. Nu eens kijken of we er straks inderdaad een paar uitvergroten en thuis ophangen.
Bretagne: een heel mooi gebied maar waar je wel terdege rekening moet houden met de wisselvalligheid van het weer wij hebben soms op dezelfde dag ieder weer type meegemaakt. Iedere dag kan het regenen maar ook iedere dag kan de zon schijnen en meestal krijg je beide op dezelfde dag. Bij de ruige kusten hoort nu eenmaal ook veel wind, dus als je gaat wandelen zorg dan dat je altijd een vest of regenjas in je rugtas hebt. Ondanks dat ik wist dat je niet voor het mooie weer naar Bretagne gaat, had ik teveel gehoopt op mooi weer waardoor de eerste week tegen viel. De tweede week was het weer beter maar nog steeds geen strandweer in de zin waar in wij dat kennen. Toch was het om te wandelen warm zat, en hebben we voornamelijk in een t-shirtje gelopen. Bretagne is een prachtig wandelgebeid, als je wilt kun je heel Bretagne rond via de kustpaden en de gr 34. Ook met een hond is het goed te doen. Ik heb ook mensen gezien met de hond los mee op de kust paden, misschien dat ik zonder de ervaring met Shendor in Zwitserland ook wel gedaan zou hebben. Nu niet meer. Nu loopt hij veilig aan een tuig aan een loopband aan mij vast. Alleen op de plekken ver genoeg van de steile kusten is hij los geweest. Op nagenoeg alle stranden zijn honden verboden, alleen is er niemand die zich daar aan houdt en zie je op ieder strand wel mensen met honden. Het verschil met Nederland is dat deze stranden zo breed en leeg zijn dat je geen last van de ander hebt. Je komt elkaar niet eens tegen.
De wandelkaarten hebben hun geld opgebracht, misschien de volgende keer de kaarten pas hier aanschaffen in verband met de laatste versie.
Shendor heeft zich tijdens de vakantie keurig gedragen, en heeft tijdens een van onze wandelingen kunnen aanschouwen hoe goed hij het wel niet heeft. Tijdens deze wandeling kwamen we zomaar ergens afgelegen een 3 tal in elkaar geflanste kennels tegen, waarin 2 kleine hondjes zaten en één engelse setter. Alle 3 doodsbang, en ik vermoed dat het honden zijn die gebruikt worden voor de jacht, en alleen mogen jagen en verder niets zien of kennen. De kennels stonken en zagen er niet uit.
Ik had verwacht dat hij wel behoorlijk af zou vallen deze vakantie, hij is namelijk echt een aantal kilo’s te zwaar, ondanks het feit dat hij heel weinig eten krijgt. Maar ook dat lijkt mee te vallen, of eigenlijk tegen, Shendor zorgt namelijk heel goed voor zichzelf. Zodra hij denkt dat hij moe wordt gaat hij langzaam lopen en dicht bij mij, waardoor ik denk dat het nu echt teveel voor hem wordt, en hem verwen met koekjes, en hem rust pauze’s gun, of hem even af leg in een plas zodat hij af kan koelen. Echt afgevallen is hij dus niet, wel gespierder, dat dan weer wel, en ook actiever, soms dan, als het hem uitkomt. Hij is echt wel makkelijk zo op vakantie en luistert goed genoeg. Gelukkig is hij ook niet de snuggerste ik heb ik het wild eerder in de gaten dan hij, zodat ik hem al terug geroepen heb voordat hij iets geroken of gezien heeft. De herten van vanmorgen heeft hij helemaal niet gezien of geroken trouwens. Zijn enige echt irritante eigenschap is dat hij in de auto bij iedere vertraging denkt dat we er zijn en er lustig op los begint te piepen en te blaffen. En aangezien Bretagne nogal heuvelachtig is en de wegen niet echt recht zijn zit hij dus de hele weg, iedere autorit opnieuw te piepen en te blaffen. En op zo’n moment is hij ook werkelijk onbereikbaar, en maakt het niet uit wat je doet, hij gaat door met dat wat hij doet.
En nu rest ons nog het inpakken van de spullen en dan morgen weer op weg naar huis, zodat we thuis kunnen gaan beginnen met het plannen van onze grote reis volgend jaar, een rondreis west Amerika.
